خیار به معنی حق است و آن یک حق مالی می باشد و به معنی اختیار و توانایی خاتمه دادن به یک عقد لازم از سوی صاحب خیار که در اصطلاح حقوقی به او ذوالخیار گفته میشود می باشد.
یکی از خیارات موجود در قانون مدنی و اولین خیار نام برده شده در این قانون خیار مجلس است. خیار مجلس یک نمونه از خیاراتی است که شخص بر مبنای آن میتواند عقد منعقد شده را فسخ نماید و به صورت یکجانبه از بین ببرد. بر اساس این خیار، زمانی که طرفین عقد در مجلس معامله با یکدیگر به انعقاد یک قرارداد می پردازند تا زمانی که آن مجلس را ترک نکردهاند میتوانند عقد را بر هم بزنند. پس از اینکه یکی از طرفین مجلس عقد را ترک کرد این خیار نیز ساقط میگردد بنابراین خیار مجلس از زمان انعقاد عقد شروع می شود و تا زمان ترک کردن مجلس ادامه خواهد داشت.
ماده ۳۹۵ قانون مدنی در خصوص خیار مجلس و گردیده است و متن آن از این قرار است: ” هر یک از متبایعین بعد از عقد فی المجلس و مادام که متفرق نشدهاند اختیار فسخ معامله را دارند”.
همانطور که پیش از این گفتیم خیار مجلس تا زمانی که طرفین در مجلس عقد قرار دارند وجود دارد. البته لازم به ذکر است که قید مجلس در ماده فوق ناظر به مورد غالب است که طرفین بعد از خارج شدن از مجلس متفرق می شوند البته اگر طرفین بعد از خروج از مجلس به صحبت های خود در مورد آثار عقد ادامه بدهند خیار مجلس همچنان باقی میماند و به همین دلیل برخی از فقها به جای خیار مجلس از اصطلاح خیار عدم تفرق استفاده کردهاند.
هرگاه یکی از دو طرف در مجلس عقد فوت نماید مرگ او در حکم جدایی طرفین است و وارثان او نمی توانند بعد از مرگ او در آن جلسه حضور یابند و از حق خیار فسخ استفاده کنند مگر اینکه تمامی وراث متوفی هنگام مرگ او در مجلس حاضر باشند و پس از فوت او به قائم مقامی او و با اتفاق یکدیگر عقد را فسخ کند زیرا در این حالت جدایی بین دو طرف تحقق نمی یابد.
جهت خواندن مطالب حقوقی به سایت وکیل تاپ مراجعه کنید:https://vakiltop.com/blog/